Wat is dat toch moet die Berners dat ze een plek veroveren in je hart en er never de nooit meer uitgaan? Heerlijke honden! Ook als we met vakantie zijn. Afgelopen najaar (2023) zijn we tien weken samen met man, drie Berners op pad geweest. Na een maand rondreizen door Spanje belanden we in Albufeira, Portugal, waar we vier weken op dezelfde camping verblijven. In Nederland regent het onafgebroken, in Portugal zijn wij aan het nazomeren. Overdag 20 graden en soms ook een weekje echt wat warmer, hoe fijn! ’s Avonds is het koel. Dat betekent binnen zitten, gezellig met zijn allen, maar ook goed slapen.
Senna, onze oudste Berner, is bijna 8 jaar. Zij komt via de stichting Charlotte Angels bij ons. Dat is inmiddels drie en half jaar geleden. Ze heeft in een afschuwelijke fok gezeten, is geslagen en slecht behandeld. Dat merk je. Ze wil je graag pleasen en is als de dood dat ze iets fout doet. Tegelijkertijd is ze een waarschijnlijk een betoverde prinses. Ze kan zich gedragen als een nufje, zoals ze zit, kijkt en eten wel of niet aanpakt.
Joy is de goedheid zelve. Ze is vijf jaar en te zwaar. Zonder dat we er erg in hadden, is ze maar liefst zes kilo aangekomen. Onze schuld, wij hebben het laten gebeuren. Waarschijnlijk is onze aandacht wat te veel naar onze derde Berner, een opgroeiende pup, gegaan. We proberen Joy zo goed en kwaad als we kunnen tijdens de reis af te laten vallen. Dat lukt, de eerste maand is ze al anderhalve kilo kwijt. Hiep hoi Joy. Tot Portugal doen we dat met sperziebonen door haar eten. Dat gaat heel goed. Helaas zijn er in Portugal geen sperziebonen te krijgen. Maar wel speciaal voer (van een ook in Nederland bekend merk), met minder vet. Maar het bewegen is ook een dingetje. Dat doen we op vakantie meer dan thuis. Ze valt uiteindelijk in drie maanden vier en halve kilo af. Daar zijn we heel blij mee, want ze is echt fitter en beweeglijker.
En dan hebben we onze pup Nora. Na een aantal herplaats Berners, wilde ik graag nog één keer een pupje en dat werd Nora. In januari kwam ze bij ons wonen. Het is wel even wennen een pup in huis. Slopen, onverwacht gedrag, het hoort er allemaal bij. We hebben het reizen in juni alvast geoefend door twee weken met de camper in Noord-Duitsland te reizen. Dat hebben we geweten ‘Never a dull moment’ met Nora. Ze weet op allerlei manieren te ontsnappen en die trend zet ze deze vakantie voort. Onderweg ontsnapt ze diverse malen, dan denk ik dat ze aan de lijn ligt, heeft ze zich los gewurmd en weg is ze. Ze weet feilloos de weg naar etenswaren te vinden. Ik ben dat niet gewend, weglopende Berners en zeker niet dat ze uit het zicht zijn. Gelukkig gaat het steeds net goed en we leren ervan.
Met de drie honden gaan we in de buurt van Albufeira overal naar toe, naar de bergen, naar het bos en natuurlijk naar het strand. Joy vindt water heerlijk, Senna gaat voor geen goud in het water en Nora heeft op de vorige vakantie kennis gemaakt met water. Toen was het de eerste keer een teentje, de tweede keer een poot en een aantal keren later sprong ze onbevangen tot haar buik in het water. Daar profiteren we nu van. Op het strand gaat ze onbevangen naar de zee en springt door de golven. Er wordt een training gegeven voor mensen die leren surfen. Voordat ze in het water gaan, doen ze met de groep een warming-up. Ze rennen over het strand en Nova rent mee. Gelukkig keert de groep weer om en rent terug, met Nora in hun kielzog.
We reizen met een buscamper. De bus is 6 meter lang, heeft een vast bed, een keukentje, een wc en een zitje. Het zitje bestaat uit de twee draaibare cabinestoelen, een tafel en een bankje. Het bankje hebben we omgebouwd tot een plek voor één van de honden. Dat betekent, de oorspronkelijke kussens eruit, een hondenkussen ervoor in de plaats en een schot ertussen. Dat is plek één. De tweede plek is onder de tafel en de derde is in het gangpad. Tien jaar geleden hebben we deze camperbus van het merk ‘La Strada’ gekozen vanwege de honden. We hadden toen twee Berners, Sara en Silke (Sara was onze eerste hond en Silke was haar dochter). Zij sprongen spontaan op het bed, dus toen konden wij niet meer terug en moesten die camper kopen. Ha ha, nee dat was het niet echt, de doorslaggevende reden om voor deze camper te kiezen was de brede instap. Gaf het gevoel van ruimte én er kon een Berner in het gangpad liggen. Dit in tegenstelling tot andere buscampers die een smalle entree hebben. Toentertijd gingen we met twee honden op stap, vanaf 2019 werden het er drie.
We hebben altijd veel bekijks onderweg en dit jaar is dat niet anders. Het zorgt voor veel contact, verhalen en ontmoetingen. Op de camping in Albufeira laten de honden ’s morgens uit op het terrein. Het is zo groot dat we steeds weer een andere route kunnen nemen. Er is een stuk waar weinig wintergasten zijn en dat deel is tamelijk verlaten. Er staat een enkele tent, meestal helemaal afgedekt met zeil. Bij één van die tenten staan vier winkelkarretjes, keurig in het gelid, met grote plastic tassen van de Lidl die ook weer afgedekt zijn met plastic zeil. Op een gegeven moment zit er iemand bij die tent. Een vrouw van een jaar of veertig, met haar telefoon. We herkennen haar omdat we haar vaker hebben gezien. We dachten eigenlijk dat ze dakloos was. Dat is ze in zekere zin ook wel, wat ze leeft in die tent. Ze ligt regelmatig slapend op wandel- en fietspad, buiten de poort van de camping, met een bagagekarretje vol tassen. Soms zit ze bij het toiletgebouw op het terrein op een muurtje in gedachten verzonken, helemaal in zichzelf gekeerd en niet vatbaar voor contact. Maar deze ochtend is ze heel helder en reageert op ons ‘goede morgen’. Ze vertelt dat ze veel van Bernersennen honden houdt. Hoe speciaal deze zijn en hoe onvoorwaardelijk ze van mensen houden en dat ze goed zijn voor kinderen. Ze geeft ons een tip om naar ‘Silves’ te gaan, een plek in de buurt van Albufeira. Het is er, volgens haar, mooi en rustig en vooral voor de honden een paradijs. Ze spreekt goed Engels en vertelt dat ze in Zwitserland is opgegroeid. Later op die dag zien we haar weer bij het toiletgebouw zitten, inmiddels niet meer aanspreekbaar, weer de weg kwijt en onherkenbaar voor ons, de vrouw die ze die ochtend was.
Als we in het centrum van Albufeira wandelen, hebben we soms wel anderhalf uur nodig om een afstand van een paar honderd meter af te leggen. Steeds opnieuw worden we aangesproken door zowel Portugezen als toeristen. Er zijn veel toeristen uit Ierland. Je herkent ze al aan hun super blanke huid en vaak rossige haren. Deze Ieren vinden onze honden helemaal geweldig. De Ierse president heeft ook twee Berners en neemt deze mee naar belangrijke besprekingen en staan soms achter hem tegen zijn handen te duwen als hij een speech houdt (er circuleert een filmpje op internet van deze man, erg grappig). Veel mensen maken foto’s van de honden. Soms geven we hen de lijnen en maken wij de foto van waar ze zelf met honden op staan. Zo maken we heel wat mensen blij.
Op een gegeven moment lopen we in de buurt van de camping naar een sinaasappel stalletje. Daar staat een echtpaar sinaasappelen te kopen. ‘Oh’, roept de vrouw, ‘Kijk nou, drie Bernersenners!! Ik zie ze altijd op Facebook en vind ze zo leuk, maar ik heb ze nog nooit in het echt gezien en nu zie ik er drie!’. Ze is helemaal verrukt en raakt er niet over uitgepraat. Ook zij gaat met de hondjes op de foto.
Natuurlijk gebeuren er ook dingen die minder leuk zijn. Bijvoorbeeld dat de dames van alles snaaien onderweg en af en toe vreselijk aan de diarree raken. Nora die zelfs in het dierenziekenhuis belandt. Zie blog Nora is zo ziek Portugal 2023