Dit weekend is het 70 jaar geleden dat de eerste grote groep Molukse KNIL-militairen In Nederland aankwamen. Zij dachten dat het voor een tijdelijk verblijf was. Het bleek zoals we nu weten voorgoed. De eerste keer dat ik over KNIL-militairen hoorde was toen ik een jaar of 12 was in 1970. Ik ben het één na jongste kind uit een gezin van zeven kinderen. Als enige van die kinderen is er van mij voor mijn geboorte geen kaartje gemaakt. Dat vond ik raar. Mijn ouders deden er eerst wat vaag over: ‘Je kwam midden in de zomer, het kwam niet goed uit.’ Maar bijdehand als ik was, nam ik daar geen genoegen mee. Mijn jongste broertje was maar van een maand later, ook nog zomer en had wel een geboortekaartje. Uiteindelijk kwam bij mijn moeder het hoge woord eruit. ‘Je was een donkere baby en je had een plat breed neusje, je vader dacht dat ik vreemd was gegaan met één van de KNIL-militairen uit het opvanghuis aan het begin van de straat.’ De Vijverlaan in Epe. Wauw, dat was wel even een verrassing, dat hakte er wel in! Toen wilde ik natuurlijk weten wat KNIL-militairen waren en vanaf dat moment ben ik in de geschiedenis van de Molukken geïnteresseerd geraakt.
In totaal kwamen 12.500 inwoners van de eilandengroep de Molukken per schip naar Nederland. De Molukse KNIL-militairen werden door de Indonesiërs als landverraders gezien omdat ze aan Nederlandse zijde mee hadden gevochten. Een van de opvangkampen was in Vaassen. Een deel van de jongeren ging in Epe naar de technische school. Weer later kwamen we elkaar tegen in het uitgaansleven. Toen hoorde ik van henzelf hoe zij van hun ouders ervaringen mee hadden gekregen en wat Nederland had beloofd. Ze konden toen der tijd niet op de Molukken blijven en moesten naar Nederland vluchten. Nederland beloofde dat ze op een later tijdstip terug zouden kunnen gaan naar een vrij Molukken. Maar dat is nooit gebeurd. De jongeren waren er boos en gefrustreerd over.
Een aantal Molukse jongens hier in de buurt gingen aan de drugs. Hoe het ze is vergaan weet ik niet. Een jongen uit Limburg, die ook aan de drugs ging, kwam ik tegen op LinkedIn. Dat is Ed Leatemia. In een uitzending op de radio vertelt Ed over zijn heftige verleden, zijn drugsgebruik en over de manier waarop hij daaruit is gekomen. Hij vertelt dat er vroeger weinig rolmodellen waren binnen de Molukse gemeenschap en over hoe belangrijk rolmodellen eigenlijk zijn. Om deze reden heeft Ed een fotoboek ‘ROLE MODELS, 70 Molukse succesverhalen’ gemaakt. ROLE MODELS, 70 Molukse Succesverhalen’ is gestart! Zie link: https://kyosei.nl/product/role-models/Mooi vind ik dat te lezen, hoe iemand in staat is om uit de diepe ellende omhoog te kruipen en die zijn leven op die manier een positieve draai geeft.
Het lijkt mij erg heftig, dat je in dienst bent geweest van een land en dat dit land later zijn belofte niet nakomt. Dit moet voor de toenmalige militairen en zeker ook de generaties daarna als een zware last zijn om te dragen. Daarom vind ik het mooi dat er nu steeds meer positieve aandacht komt en dat hun successen worden belicht. Het is goed om geschiedenis levend te houden. Dit zorgt voor begrip en wederzijds respect.
